बालकथा – सिमल र चरो

एउटा जंगलमा एउटा सिमलको बोट थियो । पुरै जंगल भरी एउटा  मात्र सिमल हुँदा सिमलको बोट अत्यन्त दुखी थियो । कतै यो जंगल   बाट सिमल  सकिने त होइन भनेर सिमल अत्यन्त चिन्तित थियो ।  धेरै समय देखी सिमलमा फुल नफुलेकोले उसको चिन्ता दिन प्रती दिन बढी रहेको थियो ।  

एक दिन अचानक सिमलमा एउटा फुलको कोपिला  देखा पर्‍यो ।  सिमल अत्यन्त खुशी भयो ।  अब यो कोपिला  फुल्ने छ र यो झरेर यसको बिऊ बाट नयाँ सिमल उम्रिने छ भनी  सिमल अत्यन्त खुशी थियो । सिमल दिन गन्दै फुल फक्रिने समयको प्रतिक्षा गर्न थाल्यो ।

एक दिन त्यो सिमलमा एउटा चरा आयो ।उक्त चराले त्यो सिमलको फुल देख्यो । उ अत्यन्त खुशी भयो किनकी उसलाई सिमलको फुल खुब मन पर्थ्यो ।  लामो समय देखी त्यो जंगलमा सिमलका फुल नदेखेर उ अचम्म  परेको थियो ।  यसरी अचानक  सिमलको फुल देखेर उ रमायो ।उ त्यो फुल खान चाहन्थ्यो । उ सिमलको हागामा बसेर त्यो फुललाई ठुग्न थाल्यो ।  यो देखेर सिमल रुन थाल्यो । सिमलको बोटबाट आशु बग्न थाल्यो ।   

यसरी सिमल रोएको देखेर चरा रोकियो ।  उसले सिमल लाई सोध्यो हे सिमल तिमी किन रोएको ? 

सिमलले रुदै भन्यो ।  हे चरा यो जंगलका सबै मेरा साथी सिमलका रुख मासिए ।म  यो जंगलको एक्लो सिमल हुँ ।  लामो समय देखी मेरो बोटमा फुल नफुल्दा मेरो अन्त्य संगै यो जंगलबाट सिमल हराउने हो कि भनेर म चिन्तित थिए ।  तर जुन दिन देखी यो फुल अंकुरित भयो ।  म अत्यन्त खुशी भएको थिए ।  आज तिमीले यो फुललाई ठुग्न थालेको देखेर मेरो खुशी निराशामा बदलियो ।  त्यसैले म रोएको हुँ ।  

चराले धर्य पूर्वक सिमलको कुरा सुन्यो । वास्तवमै यो जंगलबाट सिमलको रुख हराउदै गएको उसले पनि महसुस गरेको थियो ।आफुलाई मन पर्ने सिमलको फुल दुर्लब हुँदै गएको कुरा उसले थाहा पाएको थियो ।  उसले बिचार  गर्‍यो शायद उसले यो फुल खाएन भने यसबाट आउने बिऊले अरु सिमल उम्रिने छन् र भबिश्यमा यो जंगलमा फेरी सिमलको रुख प्रसस्त हुने छन् ।  

त्यस पछी चराले त्यो फुल खाने इच्छा त्याग्यो । चराले सिमल सित मित्रता गरेर त्यही सिमलमा गूढ बनाएर बस्यो ।  समय बित्दै गयो ।  त्यो फुल फक्रीयो । त्यस बाट छिप्पिएको सिमलको बिऊ भुइमा झरेर अरु सिमल उम्रियो । हेर्दा हेर्दै जंगलमा धेरै सिमलका रुख उम्रिए ।  चराहरु ति सिमलका रुखमा रमाउदै सिमलका फुलमा ठुग्दै खेल्न थाले ।